Η ώρα έγειρε στο προσκεφάλι. Στιγμή των στιγμών! Θάμπωμα του χρόνου! Ο έρωτας που σέρνεται γιά να σωθεί. Δύναμη ψυχής ασκίαστη στα ερέβη μου. Υπομένω την ύπαρξή μου, και τις στενωπές των ατραπών μου. Και φθείρομαι, στις αλλαγές της ουσίας μου, ερωτευμένος πια με την απεικόνισή μου. Και σεμνύνομαι ο άνθρωπος. Η φθορά της σάρκας μου ζωή! Η φθορά των οστών μου αγάπη! Θλίβομαι γιά τη γήινη όψη μου, που στην θνητότητά μου συντελεί. Αποσύρθηκαν οι όχθοι της γης, τα βουνά και οι λίμνες. Κι ανοίγει το πέρασμα στους πόθους του απείρου μου. Η αιώνια ζωή μου, διχάζει το θάνατο, που δεν μπορεί να εξηγήσει πως μπορώ ν' αγαπώ τη μέρα μου, να μισώ τη νύχτα μου, πως πίστεψα στη χίμαιρα, πως λάθεψα στο χρόνο! Γκρεμίζει, και ξαναχτίζει τις ώρες μου, γιά να χορέψουν οι ιδέες μου μέσα στη νύχτα. Να μαθητέψω το ψέμα στην αλήθεια μου, τορνεύοντας την κάθε μέρα μου στο χάος! Αείπειρος η νύχτα, με ακμάζουσα θήλεια, αφουγκράζεται των σπερμάτων μου την κοίτη. Και τις ροές μου ενοποιεί, στην καταξίωση των δρυμών, γιά την άγνοιά μου, στην άπειρη γνώση μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου