Διάβασα την σκέψη μου, με απλή γλώσσα .Σημαντικές οι απόψεις της, για τη δουλεία του θανάτου, σ’ ένα προσχηματικό λόγο πειθούς , με παραστατικό και μεταφορικό τρόπο.
Η αξιωματική της θέση αποδοχής , μιάς συνειρμικής σύνδεσης της χαράς της ζωής, με την αδιάστατη και άγνωστη ουσία αυτής της παρενθετικής υπόθεσης που ονομάζουμε θάνατο, αγγίζει τα όρια μιάς διπολικής διαταραχής που ορίζει την καταθλιπτικότητα του σύγχρονου ανθρώπου.
Δεν ξέρω αν γεννήθηκα, η ακόμα κι αν υπάρχω. Πόσο περισσότερο, αν διανύω ένα αδιευκρίνιστο και θολό ενεργειακό πεδίο που θα με οδηγήσει «κάποτε» ( η λέξη τίθεται συγκυριακά, μια κι χρόνος είναι ακόμη μια αδιευκρίνιστη διάσταση ) σε μια μετατροπή της ενεργειακής μου υπόστασης, που προφανώς, η μετριότητά μου, δεν συναινεί πως είναι θάνατος. Σέβομαι την ανησυχία της σκέψης μου, που περιγράφει γλαφυρότατα το δρόμο της αλλαγής της υπόστασής μου, αλλά διακρίνω μέσα της μια φοβική υποδομή, . Κλασσική, θα έλεγα η φοβία της σκέψης, που διασπείρεται, για να τροφοδοτηθεί η δεξαμενή του φόβου, και ν’ αναστείλει, ό,τι εξελικτικό, καθηλώνοντας τον άνθρωπο σε επί μέρους ενδιαφέροντα, σε συμπόρευση με την άγνοια και την καταλυτική επίδραση των όποιων θρησκειών.
Ζω και υπάρχω, σε αντιδιαστολή με το παραπάνω ερώτημα μου, του αν υπάρχω, ακολουθώντας την συμβατική άποψη για το τι είναι ζωή. Κι αυτό, γιατί είμαι ( αν είμαι ) το απειροελάχιστο στην συμπαντική λειτουργία, αδύναμο στη σκέψη, και ανάξιο να βγει, απ το περίγραμμα του. Ζω λοιπόν, παθιάζομαι, ερωτεύομαι, γράφω, ζωγραφίζω, διαβάζω, αναπνέω, χωρίς οποιοδήποτε φόβο για το επέκεινα. ΖΩ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ , και πάντα ελπίζω για το όμορφο που έρχεται….και χαμογελώ
